POZA DYNAMICZNĄ NIEŚWIADOMOŚCIĄ
Myśli o psychoanalizie w procesie rozwoju

Spis treści

Część pierwsza

W obszarze dynamicznej nieświadomości

1 Modele i teorie w psychoanalizie – hipoteza radykalna

2 Psychopatologia – powrót do źródeł

3 Kompetentne niemowlę

4 Znaczenie relacji analitycznej

5 Koncepcja prawdy w psychoanalizie

6 Analizy, które trwają długo

7 Psychoterapia w starszym wieku

8 Superego – od elementu nadającego strukturę do obiektu inwazyjnego

9 Perwersja jako seksualizacja stanu wycofania

Część druga

Poza dynamiczną nieświadomością

10 Dynamiczna nieświadomość i myślenie intuicyjne

11 Pacjenci, którzy nie śnią

12 Siła rzeczywistości alternatywnej

13 Niezdawanie sobie sprawy

14 Niereprezentowalność

15 Wykluczenie Imienia Ojca

16 Moje badania nad psychozą

17 Szersze spojrzenie na superwizję

18 Refleksje końcowe

Przez wszystkie te lata byłem niezmiennie przekonany o potrzebie poszerzania naszej wiedzy o psychice i włączenia do niej tego, co nieznane, aby nasza dyscyplina nie stała się więzieniem dla samej siebie. Dla mnie psychoanaliza jest jak stale rosnące drzewo o mocnym pniu i głębokich korzeniach, które je dożywiają. To, co przekazał nam Freud i jego następcy, to głęboko osadzone w ziemi korzenie, z kolei gałęzie drzewa kierują się w stronę tajemniczych i mało poznanych aspektów ludzkiego umysłu.

W pierwszej części książki omówiłem zagadnienia odnoszące się do korzeni tego drzewa, natomiast te z części drugiej dotyczą dalszego rozwoju, badania umysłów, których tradycyjna metoda analityczna wciąż nie potrafi objaśnić. Po użytecznych i ważnych naukowych kontrowersjach, które w poprzednim stuleciu przyczyniały się do rozwoju analizy, zwłaszcza po naukowych dyskusjach między Anną Freud i Melanie Klein, a także po wkładzie wniesionym w jej rozwój, szczególnie przez grupę angielską (Segal, Rosenfeld, Meltzer i Bion), wydaje mi się, że postęp psychoanalizy spowolnił, zarówno w dziedzinie teoretycznej, jak i klinicznej. […] W przeszłości skuteczność terapeutyczna analizy była kwestionowana poprzez ciągłe porównania i badania kliniczne, teraz jednak wydaje się, że ta potrzeba osłabła, tak jakby społeczność analityczna uznała wartość terapeutyczną analizy za fakt niezasługujący na dalsze rozważania. […]

Znamy jedynie część psychiki, ale jej zasięg jest potencjalnie nieskończony. Dynamika ludzkiego myślenia dotyczy nie tylko nieznanego, ale także niepoznanego, a nawet niemożliwego do pomyślenia. Te wszystkie powody skłaniają mnie do postawienia hipotezy, że przyszłe badania analityczne muszą dotyczyć nieodkrytych obszarów psychiki, tych stanów umysłu, które lokują się poza znanymi nam już funkcjami nieświadomości. Powinniśmy więc być wdzięczni tej dyscyplinie, którą zwiemy psychoanalizą, za to, że zyskujemy dostęp do całego obszaru nieodkrytego życia psychicznego, pełnego zagadek i tajemnic, dzięki czemu zyskujemy choć przelotny wgląd w niezliczone kierunki dalszych badań nad ludzkim umysłem.

(fragm. Rozdziału 18)

Franco De Masi – psychoanalityk szkoleniowy i superwizor Włoskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego, były prezes Mediolańskiego Centrum Psychoanalizy i sekretarz Mediolańskiego Instytutu Szkoleniowego. Z wykształcenia jest psychiatrą, przez wiele lat pracował w szpitalach psychiatrycznych z pacjentami psychotycznymi. Autor licznych artykułów publikowanych w renomowanych periodykach psychoanalitycznych, a także książek tłumaczonych na wiele języków. Nakładem Oficyny Ingenium ukazało się sześć książek tego autora: Podatność na psychozę, Praca z trudnymi pacjentami, Wykłady z psychoanalizy, Kres istnienia, Perwersja sadomasochistyczna oraz Rozwikłanie zagadki psychozy.