POSTMODERNISTYCZNE INSPIRACJE W PSYCHOTERAPII

Książka Szymona Chrząstowskiego i Bogdana de Barbaro jest kompetentnym i świetnie napisanym wprowadzeniem do nowych, postmodernistycznych podejść w psychoterapii. (...)
Publikacja z pewnością przyciągnie szerszy krąg odbiorców nie tylko psychoterapeutów i osoby szkolące się w psychoterapii, lecz także badaczy i studentów nauk społecznych oraz humanistycznych, intelektualistów zaciekawionych nowymi ujęciami, zapewne też osoby nieprofesjonalnie zainteresowanie pomaganiem, np. pacjentów i ich bliskich. (...)
Nie ma wątpliwości, ze Autorzy znają z doświadczenia to, o czym piszą, i potrafią abstrakcyjne pojęcia teoretyczne przełożyć na przykłady konkretnych zjawisk i sytuacji z życia (nie tylko z życia terapeuty). (...)
Nie bez znaczenia jest też to, że książkę napisano swobodnym, bogatym językiem, pełnym metafor oddających nie tylko słownikowy sens, ale i ducha opisanych pojęć i praktyk.
Fragmenty recenzji dr hab. Katarzyny Stemplewskiej-Żakowicz

Dr n. hum. Szymon Chrząstowski jest psychologiem, psychoterapeutą adiunktem na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Szkolenie w zakresie terapii rodzin odbył między innymi w TavistockClinic w Londynie. Czlonek Association for Family Therapy and SystemicPractice.

Prof. dr hab. n. med. Bogdan de Barbaro jest psychiatrą, psychoterapeutą, superwizorem psychoterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Kieruje Zakładem Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Szkolenie w zakresie terapii rodzin odbył między innymi w University of Rochester, NY. Członek Korespondent Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.

Spis treści

TŁO – KORZENIE – WPŁYWY

Rozdział 1. Postmodernizm w (trudnych do zdefiniowania) czasach postmoderny
Rozdział 2. Nieco historii, czyli o tym, jak (niektórzy) terapeuci rodzinni zostali postmodernistami
Rozdział 3. Konstrukcje, wieloobraz, niewiedzenie (oraz inne nieoczywiste idee), czyli o postmodernizmie w psychoterapii

PRAKTYKA…

Rozdział 4. O wielowersyjności i optymalnej różnicy, czyli o tym, jak prowadzić (nie tylko terapeutyczny) dialog
Rozdział 5. O terapii narracyjnej (a zwłaszcza o eksternalizacji), czyli o rozmowach, które prowadzą ku poczuciu sprawstwa
Rozdział 6. Zmiana narracji, czyli o (różnych sposobach tworzenia) opowieści alternatywnej
Rozdział 7. Zwrot ku przyszłości, czyli o tym, jak w krótkoterminowej terapii poszukuje się cudu (i czasem się go odkrywa)

…I CO Z TEGO WYNIKA

Rozdział 8. Terapia prowadzona w duchu konstrukcjonizmu społecznego jest etyczna, czyli o tym, że postmoderniści (wbrew pozorom) nie muszą być nihilistami
Rozdział 9. Teoria jest użyteczna (niekoniecznie „prawdziwa”) pod warunkiem, że nie zasłania osoby
Rozdział 10. Postmodernizm może się przydać terapeutom (nie jako spójny model, lecz) jako inspiracja świadoma swych ograniczeń

Zakończenie, którego autorzy (jako – w pewnym sensie – postmoderniści) nie powinni w ogóle pisać
Bibliografia